นาฏศิลป์และละครกับชีวิต
การแสดงนาฏศิลป์และการละครที่พบเห็นในปัจจุบันนี้ มีความเกี่ยวข้องกับชีวิตมนุษย์มาช้านานเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงสภาพชีวิตความเป็นอยู่และวัฒนธรรมในท้องถิ่นต่างๆเมื่อได้มีการแสดงและถ่ายทอดกันต่อมาก็จะมีส่วนในการสร้างค่านิยมให้แก่สังคมจนเป็นที่ย่อมมีอิทธิพลผูกพันกับชีวิตคนอีกทางหนึ่ง จะเห็นได้ว่าการแสดงนาฏศิลป์และละครหลายๆอย่างมีความเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนเราอย่างกลมกลืน เช่น
๑. การใช้ภาษาท่าในการตีบทเพื่อบอกเล่าเรื่องราวต่างๆในการแสดงนาฏศิลป์ ซึ้งท่าทางอากัปกิริยาต่างๆ นั้นก็จะนำมาจากท่าทางตามธรรมชาติแล้วนำมาประดิษฐ์ให้สวยงาม เช่น การนั่ง การเดิน การแสดงอารมณ์ต่างๆ เป็นต้น
๒. การแสดงนาฏศิลป์พื้นเมือง เป็นการแสดงของแต่ละท้องถิ่นเพื่อถ่ายทอดถึงความเป็นเอกลักษณ์ ประเพณี วัฒนธรรมและการดำรงชีวิต การแสดงจะออกมาในรูปแบบที่แตกต่างกันตามลักษณะนิสัยและความเป็นอยู่ของคนในท้องถิ่นนั้นๆ เช่น
* การแสดงของภาคเหนือ จะมีลักษณะอ่อนช้อย นุ่มนวล เช่น ฟ้อนเล็บ ฟ้อนเทียน เป็นต้น และจะมีการแสดงที่เป็นของชนเผ่าต่างๆ ที่ได้รับอิทธิพลมาจากประเทศเพื่อนบ้านด้วย เช่นฟ้อนเงี้ยว ฟ้อนม่านมุ้ยเชียงตา ระบำใบชา เป็นต้น
* การแสดงของภาคอีสาน มีลักษณะสนุกสนานรวดเร็ว ส่วนมากจะเป็นการแสดงที่ออกมาในรูปแบบของการทำมาหากินและวิถีชีวิต เช่น เซิ้งไทภูเขา เซิ้งสวิง เซิ้งแหย่ไข่มดแดง เซิ้งกระติบข้าว การฟ้อนแพรวากาฬสินธ์ เซิ้งโปงลาง เซิ้งบั้งไฟ ฟ้อนโหวด ฟ้อนลำเพลิน เป็นต้น
* การแสดงของภาคกลาง เป็นการแสดงที่แสดงออกมาในรูปแบบของความเป็นอยู่และวัฒนธรรมต่างๆรวมทั้งความเป็นเจ้าบทเจ้ากลอน เช่น ระบำชาวนา ลำตัด เพลงฉ่อย เพลงอีแซว เพลงเกี่ยวข้าว เป็นต้น
* การแสดงของภาคใต้ มีลักษณะเป็นการแสดงที่ได้รับวัฒนธรรมมาจากประเทศเพื่อนบ้าน เช่น ระบำร่อนแร่ รองเง็ง ลิเกฮูลู เป็นต้น หรืออาจจะเป็นการแสงเพื่อสื่อถึงการประกอบอาชีพ เช่น ระบำปั้นหม้อ ระบำปาเต๊ะ เป็นต้น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น