ค้นหาบล็อกนี้

กระบวนการสืบทอดในสมัยโบราณ เป็นการถ่ายทอดจากครูตัวต่อตัว โดยวิธีการจำ ไม่มีการบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร องค์ความรู้ทั้งหมดจะอยู่ในครู ศิษย์ที่จะได้รับการถ่ายทอดวิชานาฏศิลป์ไทยจะต้องปฏิบัติรับใช้ครู จนครูเห็นเห็นว่าศิษย์ผู้นี้มีความกตัญญู มีศรัทธาแน่วแน่ที่จะรับการถ่ายทอดวิชาจริงๆ ครูจึงถ่ายทอดวิชาให้ สำหรับปรมาจารย์ที่มีบทบาทในการสร้างสรรค์และสืบทอดนาฏศิลป์ไทยมีอยู่หลายท่านด้วยกัน ดังจะยกมาเป็นตัวอย่าง ดังนี้ 1. ท่านผู้หญิงแผ้ว สนิทวงศ์เสนี ท่านผู้หญิงแผ้ว สนิทวงศ์เสนี ศิลปินแห่งชาติ สาขานาฏศิลป์ พ.ศ.2528 เกิดเมื่อวันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ.2446 เป็นธิดาของนายเฮง และนางสุทธิ สุทธิสมบูรณ์ เป็นชาวจังหวัดฉะเชิงเทรา ฝึกหัดนาฏศิลป์ตั้งแต่อายุ 8 ขวบ ในวังสวนกุหลาบ ผลงานด้านการแสดง ท่านแสดงเป็นตัวอิเหนา นางดรสา พระพิราพ นางเมขลา ไชยเชษฐ์ พระไวย ไกรทอง มีฝีมือการรำเป็นเลิศ เชี่ยวชาญเพลงอาวุธทุกชนิด เช่น กระบี่ ทวน และกริช ท่านได้นำนาฏศิลป์นานาชาติมาพัฒนาเป็นนาฏศิลป์ไทย เช่น เป็นผู้ปรับปรุงวางรากฐานทางด้านนาฏศิลป์ให้แก่กรมศิลปากรหลายแขนง นั

อ่านเพิ่มเติม

เครื่องหมาย และสัญลักษณ์ในดนตรีสากล

- กรกฎาคม 18, 2562

เครื่องหมาย และสัญลักษณ์ทางดนตรีสากลที่ประดิษฐ์ขึ้น เพื่อใช้ในการบันทึกบทเพลงต่างๆมิให้สูญหาย และเป็นที่ยอมรับกันในระดับสากล มีดังนี้ 1. บรรทัด 5 เส้น (Staff) บรรทัด 5 เส้น เป็นสัญลักษณ์ทางดนตรีที่ผู้เรียนดนตรีสากลควรทราบต่อจากตัวโน้ตและตัวหยุด เป็นสิ่งที่แสดงว่าตัวโน้ตที่บันทึกลงในบรรทัด 5 เส้นนี้มีระดับใด เสียงสูง หรือต่ำ กว่าตัวโน้ตตัวอื่นๆ หรือไม่ ลักษณะของบรรทัด 5 เส้น หรือเส้นบันทึกโน้ต เป็นเส้นตรงแนวนอน 5 เส้น ที่ขนานกันและมีระยะห่างเท่าๆกัน ใช้สำหรับบันทึกตัวโน้ตและตัวหยุด วิธีการนับเส้นและช่อง จะนับจากเส้นข้างล่างขึ้นไปหาเส้นข้างบน ดังนี้ นอกจากบรรทัด 5 เส้น ซึ่งใช้เป็นหลักในการบันทึกตัวโน้ต และตัวหยุดแล้ว ยังมีเส้นที่ใช้ขีดใต้ บรรทัด 5 เส้น หรือ เหนือบรรทัด 5 เส้น เป็นเส้นสั้นๆ ที่ใช้ขีดเฉพาะตัวโน้ตที่มีระดับเสียงต่ำกว่า หรือมีระดับเสียงสูงกว่าเส้นที่ปรากฏในบรรทัด 5 เส้น เรียกเส้นสั้นๆนี้ว่า เส้นน้อย (Ledger Line) 2. ลักษณะตัวโน้ต และตัวหยุด 1) ตัวโน้ต คือ เครื่องหมายที่ใช้บันทึกแสด

อ่านเพิ่มเติม

วิวัฒนาการของดนตรีไทยในแต่ละยุคสมัย (สมัยรัตนโกสินธ์)

- มิถุนายน 19, 2561

สมัยรัตนโกสินธ์ ดนตรีในสมัยรัตนโกสินทร์มีการพัฒนาต่อเนื่องมาจากดนตรีไทยในสมัยอยุธยา สามารถกล่าวในแต่ละช่วงของรัชกาลได้ ดังต่อไปนี้ 1. สมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก มหาราช (รัชกาลที่ 1 ) พระองค์ได้ทรงฟื้นฟูศิลปวัฒนธรรมขึ้น โดยทรงพระราชนิพนธ์เรื่องรามเกียรติ์และเรื่องดาหลังให้สมบูรณ์ ซึ่งเป็นวรรณคดีที่มีมาตั้งแต่สมัยอยุธยา โดยวรรณคดีทั้ง 2 เรื่อง ใช้ในการแสดงโขนและการแสดงละคร จึงนับเป็นรากฐานสำคัญที่ทำให้บทเพลงต่างๆ ในอดีตถูกฟื้นฟูขึ้นมาอีกครั้ง เพราะละครไทยต้องอาศัยเพลงบรรเลงประกอบ นอกจากนี้ ครูดนตรีได้เพิ่มกลองทัดขึ้นในวงปี่พาทย์อีกลูกหนึ่ง ซึ่งแต่เดิมวงปี่พาทย์จะมีกลองทัดเพียงลูกเดียว ลูกที่เพิ่มขึ้นเสียงต่างออกไป ทำให้เกิดเสียง 2 เสียงขึ้น คือ เสียงสูงตีดัง ต้อม ดดยจะเรียกลูกที่มีเสียงสูงว่า ตัวผู้ และลูกเสียงที่มีเสียงต่ำจะเรียกว่า ตัวเมีย 2. สมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย (รัชกาลที่ 2 ) ในสมัยนี้ดนตรีไทยได้เจริญรุ่งเรืองขึ้น โยยพระองค์ทรงส่งเสริมด้านวรรณคดีและการละคร ทรงพระราชนิพนธ์เรื่อง อิเหนาและเรื่องรามเกียรติ์ขึ้นอี

อ่านเพิ่มเติม

ขับเคลื่อนโดย Blogger

ภาพธีมโดย Deejpilot